De tweede etappe

Het elastiek

De vraag die ik mij stel is: "wat draag ik allemaal bij mij, aan gedachten, overtuigingen en gewoontes en welke zijn volkomen overbodig?" Om hier achter te komen heb ik besloten om de afgelopen periode de revue te laten passeren. 

Donderdag 1 september ben ik vertrokken naar Fayence in het zuiden van Frankrijk. Het plan was om twee maanden het wonen en werken in Frankrijk te ervaren. Dit idee is ontstaan tijdens een avondwandeling met mijn vrouw toen ze mij vroeg wat nu eigenlijk mijn droom was. Het antwoord kwam zo sterk en snel in mij op dat ik het niet kon negeren. Ik werd direct geconfronteerd met mijn zakelijke leus "grenzeloos denken, grenzeloos doen". Dus als ervaren trainer/coach moest ik nu laten zien dat ik mij op geen enkele wijze liet belemmeren door allerlei dogmatische innerlijke regelgeving. Maar die waren er wel. Mijn trouwe innerlijke stem riep: "Je laat je gezin toch niet twee maanden achter? Wat kost dat wel niet en hoe moet het met jouw klanten?". Zoals gezegd moest ik laten zien wat ik waard was en heb ik mijn "grenzeloze" mindset op mijzelf toegepast en dat werkte dus prima. Wat ik er aan toe moet voegen is dat mijn vrouw direct een grote supporter was van dit idee. Ze vond twee maanden zelfs aan de korte kant om het leven in Frankrijk echt te ervaren. Ik vond twee maanden wèl heel lang en voelde een beetje argwaan bij haar aanhoudende aanmoediging om er drie maanden van te maken. Dit heb ik besproken en het bleek vals alarm en volledig haar gunning naar mij te zijn. Geweldig.  Daarna ging alles heel snel. Plannetje geschreven, ik ben lid geworden van de DNC. (Nederlandse club aan de Cote d'Azur met een business platform) en in Fayence vond ik een prachtig Petit maison wat ik kon huren. En zo kwam het dat op de dag dat mijn vrouw begon met haar nieuwe baan ik haar naar Amsterdam bracht om vervolgens door te rijden naar Frankrijk. (zoiets verzin je niet) Ik had mijn auto volgeladen en al het nodige voor twee maanden wonen en werken meegenomen. 

In Amsterdam aangekomen namen we afscheid, een kus, een envelop met iets er in wat ik onderweg moest openmaken, nog een snelle kus en toen de auto in en weg. Ik keek nog een keer in de spiegel en het voelde alsof de auto vast zat aan een heel dik elastiek. Ik moest stoppen, nog één keer terug, nog een kus en zeggen dat ik van haar houd en eigenlijk niet weg wilde. Ik trapte het gas dieper in en voelde het elastiek spannen. De auto trok zo hard mogelijk om weg te komen maar het elastiek leek nauwelijks mee te geven. Met elke meter die ik vooruit kwam werd het sterker. Ik keek nog een keer in de spiegel, ik zag niets, geen elastiek en mijn vrouw was ook verdwenen. Inmiddels was ik bij de hoek van de straat aangekomen waar mijn navigatie "links af" aangaf. Ik sloeg af en merkte dat de auto op gang kwam, het elastiek had het opgegeven. Op naar Lyon, mijn eerste tussenstop.

De eerste etappe

Waarom toch

Waarom zou ik een Blog schrijven? Het is serieus de eerste vraag die bij mij opkwam. Zonder duidelijk doel of een sterke reden komt niets van de grond en zou je het ook niet moeten doen. Dat geldt ook voor mij. Eens kijken of ik er al schrijvend bij kan komen.

Eerst even kort voorstellen.

Ik ben Henk Wierda, Trainer/coach van beroep. Mijn visie is dat alles mogelijk is, mits je de ballast achter je laat. Mijn missie is ondernemers te laten groeien door ze te laten inzien dat ze zelf de remmende factor zijn die de verlangde groei en ontwikkeling in de weg staat. Dit doe ik met gebruik van een tweetal coachroutines die evenzeer simpel als effectief zijn. Mijn blog heet dan ook "Reizen zonder ballast". Het had ook prima "Overwin de zwaartekracht" kunnen heten☺

Terug naar mijn serieuze vraag: Waarom in hemelsnaam een Blog schrijven en dat ook nog delen met de rest van de wereld? Voor mij getuigt dat van overmatige ijdelheid.

Al schrijvend kom ik op het volgende:

Schrijven vertraagt waardoor ik meer begin te zien.

Door te schrijven ga ik de dialoog aan met jou en dat is niet vrijblijvend en dat houdt me scherp.

Door te schrijven verwacht ik ballast te lozen waardoor ik lichter reis.

Het lijkt allemaal over mijzelf te gaan. Ik en mijn ballast. Ik wil licht leren reizen en verwacht dat het schrijven mij hierbij gaat helpen. Hopla, daar heb ik hem, mijn Waarom: "Ik reis licht en ben vrij als een vogel". Schrijf, experimenteer en reis steeds lichter.  En als ik het kan, kan een ander het leren toch?

Mijn eerste actie is:

Ik ga kijken welke ballast er allemaal in mijn bagage zit en gooi er direct een paar overboord. Kijken of dat lukt. Wat verwacht ik daarvan? Ik blijk al heel lang zaken met mij mee te sleuren die volledig nutteloos zijn en ook niet meer in gebruik zijn, er zitten ook zaken bij die mij bang maken, terwijl ik ze niet kwijt wil. Ik ga het ervaren.