De tweede etappe

Het elastiek

De vraag die ik mij stel is: "wat draag ik allemaal bij mij, aan gedachten, overtuigingen en gewoontes en welke zijn volkomen overbodig?" Om hier achter te komen heb ik besloten om de afgelopen periode de revue te laten passeren. 

Donderdag 1 september ben ik vertrokken naar Fayence in het zuiden van Frankrijk. Het plan was om twee maanden het wonen en werken in Frankrijk te ervaren. Dit idee is ontstaan tijdens een avondwandeling met mijn vrouw toen ze mij vroeg wat nu eigenlijk mijn droom was. Het antwoord kwam zo sterk en snel in mij op dat ik het niet kon negeren. Ik werd direct geconfronteerd met mijn zakelijke leus "grenzeloos denken, grenzeloos doen". Dus als ervaren trainer/coach moest ik nu laten zien dat ik mij op geen enkele wijze liet belemmeren door allerlei dogmatische innerlijke regelgeving. Maar die waren er wel. Mijn trouwe innerlijke stem riep: "Je laat je gezin toch niet twee maanden achter? Wat kost dat wel niet en hoe moet het met jouw klanten?". Zoals gezegd moest ik laten zien wat ik waard was en heb ik mijn "grenzeloze" mindset op mijzelf toegepast en dat werkte dus prima. Wat ik er aan toe moet voegen is dat mijn vrouw direct een grote supporter was van dit idee. Ze vond twee maanden zelfs aan de korte kant om het leven in Frankrijk echt te ervaren. Ik vond twee maanden wèl heel lang en voelde een beetje argwaan bij haar aanhoudende aanmoediging om er drie maanden van te maken. Dit heb ik besproken en het bleek vals alarm en volledig haar gunning naar mij te zijn. Geweldig.  Daarna ging alles heel snel. Plannetje geschreven, ik ben lid geworden van de DNC. (Nederlandse club aan de Cote d'Azur met een business platform) en in Fayence vond ik een prachtig Petit maison wat ik kon huren. En zo kwam het dat op de dag dat mijn vrouw begon met haar nieuwe baan ik haar naar Amsterdam bracht om vervolgens door te rijden naar Frankrijk. (zoiets verzin je niet) Ik had mijn auto volgeladen en al het nodige voor twee maanden wonen en werken meegenomen. 

In Amsterdam aangekomen namen we afscheid, een kus, een envelop met iets er in wat ik onderweg moest openmaken, nog een snelle kus en toen de auto in en weg. Ik keek nog een keer in de spiegel en het voelde alsof de auto vast zat aan een heel dik elastiek. Ik moest stoppen, nog één keer terug, nog een kus en zeggen dat ik van haar houd en eigenlijk niet weg wilde. Ik trapte het gas dieper in en voelde het elastiek spannen. De auto trok zo hard mogelijk om weg te komen maar het elastiek leek nauwelijks mee te geven. Met elke meter die ik vooruit kwam werd het sterker. Ik keek nog een keer in de spiegel, ik zag niets, geen elastiek en mijn vrouw was ook verdwenen. Inmiddels was ik bij de hoek van de straat aangekomen waar mijn navigatie "links af" aangaf. Ik sloeg af en merkte dat de auto op gang kwam, het elastiek had het opgegeven. Op naar Lyon, mijn eerste tussenstop.